هر چه می خواهی در این دنیا زندگی بکن! اما آخرش مرگ است. آقا از این کوچه نرو بن بست است. این خیره سر می رود. تاریک هم هست، پیشانی اش می خوره به دیوار! این دنیا هم کوچه ی بن بست است. آخرش پیشانی مان می خورد به سنگ لحد، آن وقت تازه پشیمان می شویم. می گوییم خدایا ما را به دنیا باز گردان، ما اشتباه می کردیم. دیگر عمل صالح انجام می دهیم. خطاب می رسد، «کلّا»"ساکت شو! " تو برگردی به دنیا همان آدم اولی هستی ! تو خوب بشو نیستی. می گویی من را برگردان به دنیا، آدم خوبی می شوم؟! (می گویند) این همه جنازه بُردی، دوستانت را بُردی دفن کردی، می خواستی خیال کنی که خودت مرده ای. بسم الله. جنازه کـه بردی دفن کنی فـکر کن خـودت هستی و دوباره زنـده شـدی، آمده ای به دنیا. آیا اعمالمان را خوب می کنیم.؟!

این اشتباه است که ، از خدا بخواهی که دری از دنیا را به رویت باز کند؛ نه تنها فایده‏ای برای تو ندارد، بلکه دو در از حرص هم برای تو باز می شود؛ درِ اوّل: حرصِ نسبت به حفظ و نگه‏داشتِ آنچه که از دنیا به دستش آمده است؛ درِ دوم: حرصِ برای اضافه کردنِ آنچه که در اختیار ندارد؛ این حرص، هم برای این است که ،آنچه به دست آمده از دست نرود و هم حرص نسبت به اینکه انسان تلاش کند آنچه را ندارد به دست آورد. لذا این را نخواه؛ بلکه بگو خدایا مایحتاج مرا به من برسان تا محتاج به شِرار خلق نشوم. اگر هم از خدا می خواهی دری را به روی تو باز کند،‌ درِ معنویّت باشد؛ بگو خدایا دری به سوی معنویّت به روی من باز کن .
 بیانات آیت الله مجتبی تهرانی بهمن 1389

کوچک و بزرگ باید بدانیم: راه یگانه برای سعادت دنیا و آخرت، بندگی خدای بزرگ است ؛ و بندگی، در ترک معصیت است در اعتقادیات و عملیات. آنچه را که دانستیم، عمل نماییم و آنچه را که ندانستیم، توقف و احتیاط نماییم تا معلوم شود، هرگز پشیمانی و خسارت، در ما راه نخواهد داشت؛ این عزم اگر در بنده، ثابت و راسخ باشد، خدای بزرگ، اولی به توفیق و یاری خواهد بود.

 کتاب 11 درس عرفانی از آیت الله العظمی بهجت(ره)